Gdy tylko porządnie ściśnie mróz, przynajmniej jedno przedpołudnie staram się spędzić w Ujściu Wisły, miejscu magicznym. Tym razem wybrałem się na prawy skraj Wyspy Sobieszewskiej.
Zapraszam do lektury!
Poprzedniego dnia w Gdańsku temperatura w ciągu dnia nie wzrosła powyżej -12 °C. W niedzielę było nieco cieplej. Termometr tuż przed opuszczeniem samochodu wskazywał -8,5 °C, a po powrocie z wycieczki, jeszcze przed zachodem słońca, -7 °C. Zmarzłem, jak nigdy. Wrażenie zimna potęgował wiatr. Przez cały dzień padał nieprzerwanie bardzo drobny śnieg. Przede wszystkim zawiodły moje niby cudowne rękawice rowerowe.
Jak to zwykle, bywa podstawowym celem wycieczki do tego miejsca było zobaczenie bielików. Jak zwykle dopisały. Pierwszego zobaczyłem jakieś 5 min. po opuszczeniu samochodu. Siedział na zamarzniętej części Wisły, która, o dziwo, wciąż jeszcze płynęła. Co prawda na znacznej szerokości była zalodzona, ale w pobliżu drugiego brzegu dość raźno płynęła.
W ujściu trwa obecnie przebudowa, która w moim odczuciu zmieniła warunki wodne. Główny nurt odsunął się od Wyspy Sobieszewskiej, co znakomicie utrudnia teraz podglądanie zimowych kaczek. Przez cały dzień ogromne stada, liczące setki tych ptaków, zrywały się lub siadały na wolnej od lodu wodzie. Do tego co mniej więcej 15 min. pojawiał się bielik patrolujący brzegi.
Tym razem zrobiłem zaledwie kilka zdjęć. Postanowiłem tym razem poeksperymentować ze statywem i nakręcić chociaż kilka ujęć okupionych bólem zmarzniętych dłoni.
Tym razem spotkałem bardzo niewielu spacerowiczów, nie licząc pary z psami (!!! spuszczanie psów w tym rejonie jest karygodne ze względu na występowanie fok !!!) oraz jednego spacerowicza.
Dziękuję Sylwii za towarzystwo oraz poczęstowanie mnie ciepłą herbatką :-).
